İçlerinde adam yaralayan, hırsızlık yapan, eşini bıçaklayan, başkalarına küfür eden, tehditte bulunan (Ülkemizin kendileri ile guru duyduğu) kişilerden, şartları oluşanlar hem de davul-zurnalarla sokaklara döküldüler. Bunların tehdit ettiği, küfür’üne muhatap olan, dişinden tırnağından artırarak evine bir televizyon aldığı halde bu televizyonu çalınan masum insanlar da sokağa salınan bu (Ülkemizin kendileri ile gurur duyduğu) insanların eğlencelerini boynu bükük, garip bir şekilde ve büyük bir hüzün ve de kıskançlıkla seyredip durdular. Suçlu ile masumun durumu böyle bir tablo ile sunuldu halkımıza… Şimdi ‘Neden bu kadar ceza evinde yatmış insanların dışarı çıkmasına laf ediyorsun…!’ diyenler olabilir. 

Soruyorum Onlara:

İyi ile kötü, güzel ile çirkin, az ile çok, tatlı ile tatsız, uzun ile kısa ve de suçlu ile suçsuz arasında fark olmayacaksa o zaman yaşamın ne anlamı olur. Kimseye zarar vermeden, küfretmeden, tehditte bulunmadan, çalmadan-çırpmadan yaşayanlarla bu işi alışkanlık haline getirenler arasında bir farkın olması, kötülük yapanların hak ettiği cezayı sonuna kadar çekmesi gerekmez mi?

Farklı bir ülkeyiz, farklı… Çoğunluğumuz suçluların sokağa salınmasından rahatsız olmuyor. Suçlardan mağdur olanların dışında çok az sayıda birileri bunların sokağa salınmasından rahatsız oluyor. Kurallara uymanın, efendiliğin; aptallık ya da salaklıkla vasıflandırıldığı bir çağda yaşıyoruz. Ben ise bunu hazmedemiyorum. 

 

Son çıkan pakette içler acısı bir uygulama daha geliyor. Ceza evindeki evli eşlerin dışarıdaki eşleri ile belli sürelerde buluşması. Şimdilik yer yokluğundan mı, peçete yokluğundan mı bilinmez, birkaç ay sonra uygulanacağı söyleniyor. Umarım ilerde cezaevine düşen (Ülkemizin kendileri ile gurur duyduğu) mahkumlara maaş bağlamak gibi bir yola baş vurulmaz. Öyle ya bu arkadaşların mağduriyetlerinin giderilmesi düşünülebilir.