Ortadadoğu’da çocuklar savaş meydanlarında isyan çığlıklarının arasında kalakalmış. Ya küçük bedenleri savunmasız, ya da en sevdikleri bir çatışmada kaybolup gidiyor. Dünya gözlerini dikmiş bakarken sokaklarına, onlar hangi filmin hangi sahnesinde oynadıklarını bilmiyorlar. Ya bir mülteci kampında sabahlıyorlar,  ya da sınır boylarından ardı sıra gidiyorlar ailelerinin.

Afrika’da çocuklar açlığın pençesinde hem doğayla hem insanlığın kötüye çalan yüzüyle savaşıyorlar. Sömürgelerin, iç savaşların, kendi kaderine terkedilmişliğin, kendi kaderini tayin edememenin, acısını tüm hücrelerinde yaşıyorlar. Yıllardır her ülkenin gözü önünde seyreden bu trajedi bir türlü değişmiyor. Birileri gidiyor, birileri geliyor, birileri onların sokaklarını gözlüyor, acılarına ağlıyor fakat kaderleri değişmiyor. 

             Dünya kendi düzenini acıyla yoğuruyor. Her bir ekseni etrafında dönüşünde yüzlerce çocuk ağlıyor. Dünya yeni düzenini kurarken bedelini çocuklar ödüyor.

                 Ülkemizin teröre kurban verdiği onca insanın ardı sıra kalan çocuklar da, bu bayram sevinci ve heyecanı değil, yaşamın olanca ağırlığını duyacaklar omuzlarında. Babalarının, ağabeylerinin, hangi sebeple yaşamdan koptuğunu bilemeden, büyüyecek yaşları gözlerinde. Bu bayram uzaktan el sallayacaklar en sevdiklerine. 

Bu bayram insan buruk bakıyor hayata. Ne gazetelerdeki sayfalar, ne televizyon ekranları ne sokakların havası iç açmıyor. Sanki her geçen gün beyazlar daha fazla kirleniyor, sanki renkler daha fazla soluk. 

Çocukların gözündeki ışıltı, bir yanıyla eksik bir yanıyla sönük. Çocukların yarına dair umutları coşkusuz ve silik. Artık yeni elbiselerin, yeni ayakkabıların geceden insanı saran heyecanı yok.

Yine de bayramlarda yenilenecek umutlarla, yine de yeniden dünyayı değiştirecek yarınlarda buluşmak umuduyla, herkesin gelecek Ramazan Bayramı kutlu olsun…çocuklara daha fazla umut, daha fazla ışık olmak umuduyla…