Hasta yatağından kalkıp da gelemeyen eski bir Cumhurbaşkanı ve eski bir komutan. Zamanında caddelere, sokaklara, okullara adları verilen, gittikleri her yerde sevgiyle karşılanan, kaos dolu günlerin bitmesine vesile olarak gösterilen bu kimseler, şimdi o dönemlerde yaşanılan ağır ve acı veren olayların tek sorumlusu görülüyor.

            Asılan, işkence gören, aylarca, yıllarca hiçbir suçu olmadan hapislerde tutsak edilen, evinden barkından, çoluğundan çocuğundan ayrı bırakılan, hapislerde kaybolan, işkencelerden sonra hasta kalıp, hayata veda eden, ruh sağlığı bozulan onca insanın sorumlusu olarak gösterilen iki sanık, çağrılıyor mahkemeye. 

             Yakılan yıkılan evler, katliamlar, toplanan yakılan kitaplar, hapishane köşelerinde babalarını görmek için bekleyen çocuklar, babalarının ellerine verdiği bir çikolata ile teselli bulan, babasını görmeye gittiğinde daha uzak cezaevlerine gittiğini öğrenen, onun peşinden mahzun bakan iki çift gözün bedeli soruluyor Ankara Adliyesinde.

             Soruluyor mu gerçekten? Yargılanan iki sanık geçmişin bedelini ödetiyor mu bize. Geçmişin acılarını silebiliyor mu? Herşeyin sorumlusu olabiliyor mu?

          Geçmişin bedelini ödetirken, şimdiyi ıskalıyor muyuz acaba. Görmezden geliyor muyuz bazı şeyleri. Acı çekenlerin uğruna çektiklerine bir nebze değer veriyor muyuz? Suskun ve sessiz bırakılan nesilleri, daha yüksek seslerle konuşturuyor muyuz? Hapishane köşelerinde babalarının, annelerinin ardından bakan mahzun gözlere tebessümü verebiliyor muyuz? Yoksa yine mahzun bakan gözlerin esaretinde miyiz gece gündüz. 

              Her düşünceden insanın aynı sokaklarda umutla ve cesaretle yürümesini, geleceğe aydınlık bakan gözleri, düşünen, sorgulayan ve soran nesilleri yetiştirebiliyor muyuz?

             Biz dünün hesabını sorarken, bugünlerin hesabını verebiliyor muyuz?