En Büyük Benim Hayat Hikayem Muhammet Ali SHORTY SEYREDİYORDU

Facebook'ta Paylaş

Lousville yüz yirmi kilometre… Deli gibi yağan yağmurda işareti güçlükle görebiliyordum. “Sabaha kadar gidemeyiz” dedi şoförüm Harold. Uzun süreden beri direksiyon başında oturuyordu. Artık beyninin ancak bir tek hücresi ile kullanıyordu arabayı. “Ben kullanırsam gideriz.” Buradaki bütün dönemeçleri, yoldaki en küçük bir bozukluğu bile biliyordum. Direksiyona ben geçince, Harold da aradaki otobüste diğer kamp takımı ile birlikte gelirdi. Belinda ile kızım da oradaydı. İkisi de uyumuştu şimdi…
Chris Dandee bir keresinde beni, “Dünyanın en kötü yeri insanın yenik olarak döndüğü memleketidir” diye uyarmıştı. “Bırak seni hep galip olarak hatırlasınlar… Eve hiç bir zaman yenik dönme”.
Bugüne dek de öyle gelmiştim. Büyük bir avdan dönen zengin bir avcı gibi. İki Altın Eldiven Şampiyonluğu, birkaç Amerika Şampiyonluğu, bir altın Olimpiyat Madalyası ve Dünya Ağır Siklet Boks Şampiyonluğu ünvanı… Ve şampiyonluğum elimden zorla alınınca bile buraya yenilmeden dönmüştüm.
Şimdi 1973’ün ilkbaharında, evime, köyüme bir yenik insan olarak dönüyorum. Üstelik bunu herkes, yediden yetmişe bütün kent biliyor. Görerek, seyrederek, yenildiğimi kulaktan duymuşçasına değil. Gözlerinin önünde yere yıkıldığımı hissederek biliyorlar. Şimdi bütün basın, manşetlerini hazırlamıştır bile… MUHAMMET BİTTİ… BİR OLAYIN SONU… ALİ BİR MEÇHULE YENİLDİ… KOCA AĞIZ ARTIK SUSTU… TARİHİN EN MÜTHİŞ DÖVÜŞÜ… Ama ben eve dönmek istiyorum. Dinlenmek Bird’ü ve babamı, eski arkadaşlarımı görmek istiyorum. Nerede olduğumu bilmek, kanıtlamak istiyorum. Kim olduğumu, nereden geldiğimi ve nereye gitmek istediğimi. Anlamak duymak arzusu ile yanıyorum. Burada doğdum, büyüdüm. Hayatımın ilk yirmi bir yılını da burada yaşadım. Buranın gerçekten “Evim” olup olmadığını anlamak istiyorum… Dayak yediğim zaman dönebileceğim “Kucak” olup olmadığını görmek istiyorum.
Yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyor. Ben yolu daha iyi görebilmek için arabayı biraz daha ağırlaştırıyorum. Yağmur damlalarının vurduğu ön camda, suların akışını seyrederken gözümün önünde aynı sahne canlanıyor. Sürekli olarak . Zorla seyredilen bir film şeridi bu adeta… San Diego Spor Salonu… Son ravtn sona ermiş. Ben köşemde duruyorum… Ring hakemi, masalardan puanları topluyor… Sonra tek tek bakıyor hepsine, bana dönüyor…Sonra, evet sonra Norton’a bakıyor… “Galip, hakemler kararı ile Ken Norton!”

İşte o anda bütün salon adeta patlıyor… Bir boşalma bu… Her köşeden ayrı bir top atışı yükseliyor… Bazıları kararı protesto ediyor… Ama “NORTON” çığlıkları, bu protestoları sabun köpüğü gibi eritiyor.
“Seni yendik, devirdik ……” sesin geldiği yöne bakıyorum. İyi giyinmiş bir beyaz bana doğru elindeki gazeteyi sallayarak bağırıyor. “Yendik seni, yendik seni, ….!” Polisler ringe doluşuyor ama, insan selini durdurmak olanak dışı… insanlar, taşan bir nehir azgınlığı içinde doluşuyor ringe… Joe Frazier, Norton’la kucaklaşıyor. İkisi antreman arkadaşı zaten. Bir radyo spikeri beni yanına çağırıyor… “Bir şeyler söyle de durumu anlat” diyor. Bu arada Angelo ile Bundini beni ringin merdivenlerine doğru güçlükle taşıyorlar… Ağzımda buruk ve acı bir kan kokusu, tadı var.. Omuzlarım ve yüzüm sanki kopacakmış gibi ağrıyor. O anda Belinda, ona, iyi olduğum hala yaşadığımı söylemek istiyorum. Ama polis ve kalabalık beni soyunma odasına doğru itiyor.Şimdi en güzel kim?..” bakalım diye söyle? Üstünde, arka tarafta halkın şampiyonu yazıyor.Bornozon bunu Joe Bugner ile dövüşmeden önce bana Elvis Presley armağan etmişti. Burası Norton’un memleketi, bunlarda Norton’un insanları diyor birisi.. Tıpkı Louisville’in senin memleketin olduğu gibi Ali buradan yetişen bir çocuğa yapılan gösteri bu yine de biliyorum, bütün bu gürültüler yapılan bu hareketler bir çocuğa yapılan gösteri değil.. bu bütün bir beyaz Amerika’nın nefret kusması …Çünkü daha öncede rakibim kim olursa olsun salona gelen halkın yarısından çoğunun benim yenilmemi istediğini çok iyi biliyorum. Bugüne kadar onları aldattım.Hiç yenilmedim. Ama şimdi gün onların. Bugün onlar benimle eğlenecekler.Frazier beni Madison Sguare Garden’da sol kroşe ile yere yıktığımdan bu yana. Hiç yuhalayamamışlardı beni… Şimdi bu yenilgi onlar için müthiş bir şey. Çünkü beni yenen Frazier yada Foreman gibi dünya çapında bir dev değil… sadece “Mahalli bir çocuk” -Devam Edecek-