ÇOCUKLARIN ANA VE BABALARINDAN BEKLENTİLERİ

Facebook'ta Paylaş

    Sizlere  biraz  çocuklarınızdan  bahsetmek  istiyorum.Çocuklarınızın  yetişmesi  en çok  meşgul  eden  meselelerden  biridir.
    Çocuklar – tabii çocuk  oldukları   için – fark  etmezler. Ama  ben  bir   baba  olarak  bilirim  ki, okulların  kapılarını  yeniden  açtıkları  günlerde   siz  de  onlar  kadar  Hatta  onlardan  biraz  fazla  heyecanlanırsınız. Çünkü  bir  baba  olarak.Bir  ana  olarak   bu   ölümlü  dünyada  üzerine  titrediğimiz  varlıklar  onlardır.  Eğer  yorgunluklara  katlanıyorsanız.  Üzüntülere  göğüs  geriyorsanız,Bin  bir   sıkıntıyı   yenmeye gayret  ediyorsanız.  Yalnız  onlar  için.  Onların yetişmeleri.  Sizin  kadar   yorulmamaları.  Üzülmemeleri  için  katlanıyorsunuz. 
    Bilmem  ara  sıra siz  de  benim  gibi  yapar  mısınız?  Ben  bazen  kendi  kendime  düşünürüm: Şu  dünyada  yapayalnız. Bir  adam  olsaydım. Yaşamak  benim  için  ne  kadar  kolay  olacaktı. Masrafımı,  kendim  için  harcadığım  parayı  hesap  ediyorum.  Hiç  de   o  kadar   yüksek   bir   yekün tutmuyor. Bu  parayı  elde  etmek   için. Sabahtan   akşama  kadar   didinmeye.   Pencerenin  camına  düşmüş  bir  sinek  gibi.   Oradan  oraya  atılmaya   pek  de   lüzum  yok. Bu  yalnız  benim   için  değil,  hepiniz   için  öyle.  Fakat  şairin  dediği   gibi    ne  yapacaksınız? “Viran  olası  hanede   çoluk   çocuk vardır.” Şerefli  bir  aile  reisinin vazifesi. Kendi  etrafına  toplanan. Gözünün  içine  bakarak  kendi   kaderine  katılmaya.  Seve  seve    razı  olan  bu   insanları. Mümkün  olduğu  kadar   rahat  yaşatmaya. Çocukları  da    hem kendilerine. Hem  de cemiyete.  Faydalı  birer   insan  olarak   yetiştirmeye   çalışmaktır.

    Ama   hemen söyleyeyim  ki. İnsan  olan  için bu  bir   külfet   değildir.Bilakis    Cenab-ı  Hakkın   bir   lütfudur.  Çoluk  çocuk   için  katlanılan   zorlukları  bir   zevk   haline  getirerek   hayatın devamını  böyle  mümkün  kılmıştır. Yüreklerimize  öyle   bir  sevgi  koymuştur.  O  sevgi bizi  her  fedakarlığa  katlandırır.  Hatta   ölüm  bile   bize   o  kadar  korkulu   bir   şey  gibi   görünmüyorsa.  Çocuklarımızda  hayata  devam  edeceğimize    inandığımız   için  görünmüyor. O sebeple  en  üstün  varlıklarımız  olarak.Hatta  kendimizden   fazla  çocuklarımızın  üzerine   titriyoruz.  İnsanlık  tarihi   yemeyip   çocuklarına  yediren.Giymeyip  çocuklarına  giydiren.   Ana  babaların  şanlı   fakat  bilinmeyen.   Üç  beş  kişi  arasında  kalmış   destanlarıyla  doludur. 
    Onun  için,okulların  yeniden  açıldığı  günlerde.  Çantalarını   koltuklarının  altına   alıp  okul   yolunu  tutan   çocuklarınızın   arkasından.   Ne  büyük   ümitlerle  bakmakta  olduğunuzu.Yüreğinizin   nasıl  titrediğini  çok  iyi  biliyorum. Ama,  merak  etmeyin. Onlar  sizin kendilerini yürüttüğünüz   bu  yolda  ilerleyecekler.Okullardan   muhakkak bir şeyler  öğrenerek  çıkacaklardır. Yol  ne  kadar uzun,  zahmetli görünürse  görünsün. Bir  gün  bitecek.  Siz  ihtiyarlayıp  dururken. Onlar   da  çocukluktan  sıyrılarak  hayata  atılacaklardır.Ama  şunu   bilmeliyiz  ki  canımızdan  aziz  bildiğimiz.  Bu  çocukları  kollarından  tutup  okula  göndermekle   Ana  ve  baba   olarak   ödevimizi  tamamlamış  olmuyoruz.  Onların  yalnız  okumuş.Bilmiş  bir  insan  olarak   yetişmelerinden daha  önemli  bir  şey  var. Çocuklarımızın  her  şeyden  evvel. İyi  bir  insan  olmaları  lazım.   Çocuklarımızı  bilgili  birer  insan  olarak   yetiştirmek  öğretmenin  vazifesi  ise.  İyi  insan  olmaya   doğru  onları  yöneltmek.  Anne  ve  baba  olarak   bize  düşüyor.  Çocuklarımıza  önce  iyi  birer  örnek  olarak  görünmeye  mecburuz.

                -Devam  edecek-