Öyle değildi elbette. Bittabi olamazdı. Her bir öğrencisini seviyordu sevmesine lakin bu sevgi biraz da onların çalışma azmi ve okuma tutkularıyla doğru orantılıydı. Hele içlerinden biri, arka sıralardaki silik olanı onun fazlasıyla dikkatini çekiyordu. Sınıf Listesindeki adı Mustafa Yılmaz ‘dı çocuğun.  Arkadaşlarıyla pek iletişimi yoktu, ders çalışmıyor ve dahası hiçbir aktiviteye de katılmıyordu. Uyumsuz ama uyumsuz olduğu kadar da kir pas içerisindeydi. Okula hep elbiseleri kirli geliyordu.

Bir süre sonra bu öğrencisine de istemeye istemeye alıştı. Hatta onun cevap kâğıtlarına X işareti koymak, yanlışlarını karalamak ve ona F notunu vermek artık anlamını kendisinin dahi anlayamadığı tuhaf bir haz bile vermeye başlamıştı Mediha Öğretmene.  Derken Mediha Öğretmene okuldaki her bir öğrencinin gelişim dosyalarını okuma görevi verildi. O Mustafa ‘ nın dosyasını tam da içinden geldiği gibi en sonlara atacaktı.

Sonunda Mustafa Yılmaz ‘ın gelişim dosyasını eline aldı. En önce 1.sınıf öğretmeninin kısa notları yazılıydı. Dosyada “Mustafa iyi bir öğrenci, dikkatli ve başarılı, arkadaşları da onunla iyi anlaşıyor”  yazılıydı. Sonra 2.sınıf öğretmeninin notlarını gördü.  Orada “Mustafa ‘nın annesinin yakalandığı amansız hastalık Mustafa ‘yı çaresiz bırakıyor, bu durum onun derslerini de yakında etkileyebilir”  yazıyordu. 3.sınıf öğretmeni “Mustafa ‘nın annesini kaybetmesi ve babasının onunla hiç ilgilenmemesi onu büsbütün yıktı, artık dersleri iyi gitmiyor” diye yazmıştı. 4.sınıf öğretmeni ise “öğrenci Mustafa ‘nın sınıfta uyuduğunu, uyumsuz ve dağınık”  olduğunu yazıyordu. İşte o an çok üzüldü Mediha Öğretmen. Yapmış olduğu yanlışlığın kendince farkına varmıştı.

Derken bir Öğretmenler Günü diğer tüm çocuklarla birlikte Mustafa da ona bir hediye verdi. Marketten aldığı kalın kahverengi bir kâğıda hediyesini kabaca elinden geldiğince sarıvermişti. Paketten taşları dökülmüş bir bilezik ile ancak dörtte biri dolu bir parfüm şişesi çıkmıştı. Arkadaşları çok gülmüştü Mustafa ‘nın hediyelerine. Ancak Mediha öğretmen hepsini susturdu. Bileziği koluna taktı ve parfümü de süründü. Mustafa, öğretmeni ile konuşabilmek için herkesin çıkıp okulun dağılmasını beklemişti. Öğretmenine  “öğretmenim bugün annem gibi kokuyorsunuz” deyip çıkıp gitti. Bilezik ve parfüm onun biricik ölen annesinindi. Mediha öğretmen kendini tutamayıp saatlerce ağladı.

Mediha öğretmen o günden sonra ders öğretmekten çok eğitime önem verdi. En çok da Mustafa ile ilgilendi. Birden bire çok farklı biri olmuştu Mustafa. Dersleri düzelmiş, arkadaşları ile uyumlu hale gelmişti. Artık kimseden tek bir şikayet yoktu Mustafa ‘dan yana. Mustafa İlkokulu böylece bitirdi. Mediha Öğretmen sonraki yıllarda Mustafa ‘ dan sayısız mektup aldı.O mektuplardan birinde Mustafa ortaokulu, bir diğerinde liseyi, başka bir diğerinde ise üniversiteyi bitirdiğini yazıyordu. Hepsinin de sonunda gördüğü ve tanıdığı en iyi öğretmenin Mediha Öğretmen olduğu Mustafa ‘nın ağzından tekrar ve tekrar yenileniyordu.

 

Bir gün Mustafa yine bir mektup yazdı Mediha Öğretmenine. Mustafa babasını yeni kaybetmişti ve evleniyordu. Düğünde damadın annesinin oturacağı yerde Mediha Öğretmeninin oturup oturamayacağını soruyordu. Mediha Öğretmen ona gönülden evet dedi. Düğün günü Mustafa ‘ nın ona hediye ettiği Mustafa ‘ nın annesinin bilekliğini taktı, annesinin parfümünden sürdü.

Aradan yine yıllar geçti. Mektuplaşmalar hep devam etti. Sonra Mustafa yine bir mektup yazdı. Bu sefer Mustafa ‘nın adı mektubun sonunda biraz daha uzunca idi. Mektubun sonunda  “Prof. Dr. Mustafa Yılmaz  (tıp doktoru)”  yazılıydı……..