Bayrama bir kaç gün var. Herkes gibi, ben de annemin elini öpmek için sabırsızlanıyorum. Öyle ya, babamızı 22 yıl önce toprağa vermiştik. Yarı yetim kalmıştık evimizin temel direği aramızdan ayrılınca..
 

Daha sıkı sarılmıştık annemize, şefkatli kollarına atmıştık kendimizi... Babamızın yokluğunu bağrımıza basmış  ona hisssettirmemeye çalışmıştık. Ama nafileydi aslında bizim çabalarımız. O eşini yani babamızı hiç bir zaman unutmamıştı, unutamamıştı, alışamamıştı onun yokluğuna. Sohbetlerimizin büyük bir bölümünde de babamızdan bahsederdik. Anılarımızı tazelerdik. Kah güler, kah ağlardık..
 

Hepsi bu kadarmış.

Şimdi sözün bittiği yerdeyiz.

Kime ne diyeyim, nasıl paylaşabilirim ki acımı. Ana bu hiç bir şeye benzemiyor ki....

İçim acıyor, yüreğim yanıyor.  Bu kalp  ne kadar dayanabilir bu acıya bilemiyorum.

Nur içinde yat benim kibar, merhametli, güler yüzlü, melek yüzlü anneciğim. Sen babamıza kavuştun. Bizler de mutlaka birgün  sizlerin yanında olacağız. Ruhun şad, mekanın cennet olsun canım anneciğim...

Tüm okurlarımızın Fatsalı hemşehrilerimin  mübarek Ramazan Bayramını en içten dileklerimle kutluyor, sevgi, dostluk ve barış getirmesini  Cena-ı Haktan niyaz ediyorum.