Hafta başında Trabzon’da bir şehit cenazesinde: ‘Bunlara otobüsü siz göndermediniz mi? Bunları dağdan siz indirmediniz mi?’ diye, soru yönelten bir kadını, cenaze sahipleri linç etmeye kalkışmıştır. 50 Yaşlarındaki kadın, burada; hukuk tarihine seyyar yargılama diye geçen, sözüm ona Sayın Cumhurbaşkanımızın ifadesi ile çok şeyin değişeceği iddia edilen günlerde yapılanları hatırlatarak siyasi iktidarı eleştirmiştir.   

 

Daha 20-22 yaşında, hayatının filizlenme aşamasında, şehitlik mertebesine ulaşmış bir gencin tabutu omuzlarda götürülürken, bu acının içinde olan yakınları, cenaze ile ilgilenmeyi bırakıp, eleştiri yapan kadına linç girişiminde bulunuyorsa, bunun anlamı: ‘Hükümete yapılan eleştiri bizim için daha acıdır.’ Cümlesi ile ifade edilebilir.

Burada iki önemli husus vardır.

 

Birincisi böyle bir acıyı unutturacak sevginin kazanılmış olması.

İkincisi de böyle bir acıyı unutacak kadar hükümet sevgisine sahip olabilme becerisidir.

 

Kim ne derse desin ben böyle bir olay karşısında söyleyecek bir şey bulamıyorum. Benzer olayları 2002 seçimlerinde Çatalpınar İlçemizin Kabataş İlçemize sınır bir köyünde ve Fatsa Sanayi Sitesinde de gördüm. Bana göre bu husus normal karşılanacak bir husus değildir. Sosyolog ve psikologların birbirleri ile koordineli bir şekilde incelemesi gereken vahim bir vakadır. Sonunda da mutlaka bir rapor tanzim edilmelidir. Böyle aşırı bağlılık gösterenlerin yaptığı bu iş, bir sadakat mıdır? Yoksa bir salaklık mıdır?  

 

Şimdi bu yazıyı okuyanlar, yazının buram buram kıskançlık koktuğunu söyleyebilirler. Umurumda değil. Belki gerçekten de kıskançlık kokusu olabilir. Beni ilgilendiren olayın sosyal boyutudur. Benim tecrübemdeki, benim kültür seviyemdeki, benim tahsil ve görgü seviyemdeki insanların çözmekte aciz kaldığı bu tür olayların, gerçekten sosyal bir olay mı, vakayı adiyeden mi olduğu açılığa kavuşmalıdır. Eğer bu yapılanlar doğru da ben yadırgıyorsam, tüm kalbimle herkesten özür diliyorum.