Farzı misal, hocaların büyük bir bölümü on dakika derste durup, sonra dersten çıkıyorlarmış. Elli dakikalık bir ders sürecini, özetlemek istesen bile, bu on dakikalık dilim asla yetmez. Buna karşılık dersler oldukça ağırmış. Çoğu öğrenci, derste hoca bir şey anlatmadığı için haliyle sınavdan çakıyorlarmış. Sonuçta o çocuklar yüzlerce kilometre yapıp buraya geliyorlar. Anaları-babaları kendi yediklerinden kısıp onların cebine para koyuyor. Eğer kitaptan okuyarak okul bitirmek isteselerdi zaten açık öğretimde okurlardı. Derse giren öğretim görevlilerin bir çoğu ise, sadece dersi kitaptan okuyorlarmış. Dersi ders olarak anlatan hoca yok denecek kadar azmış. Yazık değil mi peki binlerce ailenin verdiği emeğe, paraya, sıkıntıya?

 

Bu şartlarda öğrenim gören bir öğrenci bu okuldan mezun olunca ne iş yapar? Eğer bu öğrenciler mutsuz ise (ki büyük bir bölümü mutsuz), memleketinde ki arkadaş çevresine Fatsa’da eğitimi nasıl anlatır. Veya bu eğitim şekli ile gelecekte buraya gelebilme ihtimali olan bölümler, gelir mi? Gelse bile aynı çark böyle dönecekse, o bölümlerin, mevcut bölümlerden ne farkı kalır?

 

Ya bir iş yapacaksan tam yaparsın veya yapmazsın. Yapmış gibi yaparsan, durum maalesef böyle kara bir tablo olarak önüne çıkar. Sonra dersin ki üniversiteli gençler işsiz. Sen üniversiteli geçlere ne verdin de, ne istersin diye sormazlar mı adama? Eğer öğretim kadrolarımız nitelikli öğrenci yetiştiremezse, daha çok iş-kur’lar açılır. Ve alaylılar her zaman, okumuş çocukların bir adım önünde olur. Bu sebeple diyorum ki ben; ‘Buraya başka üniversite açmayın arkadaş, biz elimizde olanı adam gibi bir rayına oturtalım da diğerleri eksik kalsın!