DÜĞÜNLERİMİZİN DÜNÜ:

Çok eskilerde düğünlerde davul-zurna eşliğinde güreşler yapılırdı. Ne bu kadar araç vardı, ne de bu araçların gidebileceği yollar vardı... Bu nedenle de  gelinler atlarla taşınırdı. Gelini kız evinden almaya gidenlere ya “düşü” ya da daha öztürkçe bir deyimle “gelin alıcı” ismi verilirdi. Gelin almaya gidenler de atlarla giderdi. Damat tarafından aklı başında, biraz da becerikli ve de evli bir hanım “başdüşü” olarak ilan edilir, tüm talimatlar bu güngörmüş hanımefendi tarafından verilirdi. Damat evinden ayrılırken gençler silahları çeker “biz geliyoruz” anlamında havaya silah boşaltırlardı. Kız evine yaklaştıkça bombalar patlatılır, kız evi teyakkuza geçirilirdi. Nadir de olsa bazen binaların üzerindeki bacalar hedef alınır, naz geçirileceğine güvenilen ev sahibinin bacası  mermilerle yıkılmaya çalışılırdı. Zaman içinde bu hareketi yapanların beceriksizliğinin artması ve kazaların da buna paralel olarak çoğalması nedeniyle havaya silah sıkma eylemi kaldırılmıştır.

Yine bahsettiğim yıllarda damatlar bugünkü gibi gelinle beraber değil, sağdıç tabir edilen yol gösterici bir arkadaş ile yumurta topuklu iskarpinini, siyah takım elbisesi ve beyaz çorapları ile harmana diz çöker ve kendisine  bahşiş toplanırdı. İşin en önemli noktalarından  bir tanesi genellikle bu bahşiş toplamalarında herkes gönlünden ne koparsa diz çökmüş yerde oturan damadın yanından geçer ve bahşişini verirdi.

 

Düğünler genellikle perşembe günleri yapılırdı. Çarşamba akşamları  kız tarafından erkek tarafına hediye bohçası (dürü) götürülür, erkek evinde yemekler yenir, ailelerin durumuna göre içki içilirdi. Damat tarafı, gelen kız tarafını memnun edemezse ertesi günü gelin almaya gittiklerinde zorluklarla  karşılaşırlar, bir gün öncenin acısı çıkarılmaya çalışılırdı. Bir seferinde Örencik  Köyü’nde gelini vermek istememişler olay çıkmış. (Devamı haftaya)