Evet bizimde bir Annanemiz vardı :daha doğrusu biz çok sonra öğrendik. Annemin üvey Babaannesiymiş de biz ona annane derdik. Kaybedilen bütün aile bireylerinin vazifesini ve yükünü o üstlenmiş, 
 

  “Doğurmadım yoksa ben büyütüm annenizi “derdi. Çocuktuk, anlatırdı Tekke köyden kaçışlarını  ailesinin tümünü kaybedişini çektiklerini ayaklarını n parçalanmasını, korkularını. Dedemize gelişini, Müslüman oluşunu.. Dinlerdik, bazen üzgün, bazen mahçup, bazen de karşılıklıdır yapılanlar diye rahatlatırdık kendimizi...
 

Köye geldiğinde çok güzel olduğunu  anlatırdı. Masal gibi gelirdi bize dinlerdik..

Çok çalışkan çok fedakar  ama hep garip bir tarafı vardı.. Bütün yakınlarını  kaybetmişliğin   hüznünü  hep yaşardı sanırım. Kendi kendine şarkı söyler ve gözlerinden yaş gelirdi, görürdük.

Nasıl  oldu bilmiyorum Yunanistanda yeğenleri olduğunu öğrendi haberleştiler ve onlarda Orduya geldiler bir kaç gün misafir ettik.. Koskocaman adamların hüngür hüngür ağlaması.. Çocuk kalbimizi acıtmıştı ..
 

Hep bizimle kaldı, hatırlarım Babamla tatlı tatlı atışırlar sizinkiler, bizimkiler diye.
 

Evet :

Bizde de vardı ismini bilmediğimiz hiçte sormadığımız ne diye, bize nasıl sunulmuşsa oydu  Annanemizin ismi  Çok inançlı, ibadeti çok seven, bizide ibadet yapmaya zorlayan herkesin saygısını sevgisini kazanan , bizimle  kan  bağı olmasada gönül bağı , emek bağı olan... 

Annanemizi rahmetle anıyorum .
 

Sebep nedir.. Bunları kurcalamak için, neye faydası var neyi kazandırır Ülkemize, kimlerin yaralarını kapatır veya, yaralar  kaşınır, ben anlamam. Ama mademki bizim gönül  büyüklerimiz anılmak istendi bende rahmetle anıyorum Annnnemi... Nur içinde yatsın ..