NAMUSLU GEÇİNİYOR, ALÇAK YAŞIYORLAR
 

En yakın arkadaşlarımın arasında, sokağa çıplak çıkmış bir adam duygusuyla titriyorum, herkesin vicdanı kapalı örtülü, yalnız ben çıplak! Herkes hiç olmaz ise üniformalı ne diyeyim mayasını örtüyor. Herkes zamanın alçaklık süslerine bürünebiliyor; herkes namuslu geçinerek alçak geçinmenin yaşamın kolayını buluyor, herkes bu rezalet havasında geçinerek nefes alabilmek için bir kolaylığa, bir çareye, bir büyüğe sahip... İşte kalem namusu, basın namusu, edebiyat namusu... O da öldü, o da çiğnendi. Gazetesinde bir jurnal sureti basamayanlar artık gazeteci sayılmaz.
 

Bilir misiniz, bu zamanda namus, kılıfını kemirir, bir cevherden başka bir şey değil. Size koşuyorum elbette, siz beni anlar, benimle ağlarsınız. Bayramın ilk günlerinden biri damarlarımın içinde bir kızgınlık zehiri dolaşıyor, kanımı kemiriyor, burada artık benden ürktüğünü, kaçmak istediğini görüyorum. 
 

Herkes edepsizliğe hak veriyor, bana diyorlar ki zaman haklıdır, akıllıdır, sen budalasın.

Allah aşkına siz öyle yapmayın, siz bari deyiniz ki, sen budalasın, fakat zaman haklıdır, akıllı değildir.
 

Yeisimin (üzüntü) derecesini düşünemezsin kardeşim, kendimi taşlara çarpacağım geliyor. Fakat hani benim yurt sever kanımla kirlenecek bir temiz tas...

Not: Bütün dünya kitapcığından alınmıştır.